Gdy usłyszałam od Akimiego, że Bubonic jest uwięziona w lustrze, teleportowałam się do jaskini Fell'a i jej. Kiedy tam wbiegłam, serce mi się złamało. Ujrzałam Fell'a ze łzami w oczach patrzącego się w kawałek czarnego lustra, w którym było widać parę równie rozżalonych oczu.
Podbiegłam do lusterka i usiadłam przy nim.
- Bubonic, słyszysz mnie?
"Tak słyszę" - usłyszałam jej myśli
- Co się stało? - zapytałam
"Chodziłam po lesie i zobaczyłam to lustro. Wzięłam je do swojej jaskini. Kiedy mu się przyjrzałam, wessało mnie do środka" - pomyślała
Pokiwałam głową i zaczęłam myśleć nad tym, jak ją uwolnić. Tak jak zawsze, musiałam wierzyć, że moja wiedza o magii wystarczy.
Próbowałam wielu zakręć - na marne. Westchnęłam
- I co? - spytał Fell. Zapomniałam, że tu był, jednak nie podskoczyłam gdy się odezwał. Mówił zbyt cicho.
- Próbowałam wszystkimi zaklęciami jakie znam... - wstałam. Wiedziałam, że przez to Fell'owi bardziej łamię serce. - Jednak żadne nie pomaga...
- Dziękuję, że próbowałaś... - szepnął
Już miałam wyjść z jaskini, gdy w pół kroku przypomniałam sobie o jednym zaklęciu. Było jedne z najtrudniejszych i nigdy sobie z nim nie radziłam, jednak powaga sprawy kazała mi spróbować.
Wróciłam do lustra i spróbowałam. Nie wyszło. Po raz drugi wymówiłam zaklęcie i ruszyłam odpowiednio łapą. Nic. Gdy spróbowałam po raz 5 lustro rozbłysło, a po chwili przede mną stała Bubonic...
<Bubonic?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz