Czułem pustkę. Waderę, którą od początku życia kochałem, miałem stracić na zawsze. Nie mogła się nawet przemienić w ducha, gdyż do jej ciała nikt nie miałby dostępu...
W moich oczach pojawiły się łzy.
Patrzyłem w kawałek lustra. W oczach ukochanej również ujrzałem łzy.
Podeszła do mnie Shadow i przytuliła na pocieszenie.
- Wydostaniemy ją stamtąd... - szepnęła mi do ucha
- A jeśli... - nie mogłem dokończyć
- Kochasz ją? - pokiwałem głową - To miej nadzieję, że się uda. - szepnęła i odeszła
- Zawsze będę mieć nadzieję... - skierowałem te słowa do ukochanej...
<Bubonic? Sorry, że krótkie>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz