Od Skayres - C.D Akimitsu

Widząc wojska obu watah, wrzasnęłam:

- Spokój! Ogarnijcie się! - mój głos rozniósł się echem.

Akimi i Darvin (tak się nazywał tamten duży basior) przestali walczyć, tak samo jak reszta.

- Możecie przestać? Zachowujecie się jak małe bachory - warknęłam

- Ale...

- Do cholery, żadnego ale! W poprzedniej walce zginęła Saphira. Na szczęście tylko ona. A teraz co? Ma zginąć cztery razy tyle wilków?! - podeszłam do Darvina - Odejdźcie stąd, póki mi się cierpliwość nie skończy.

- Przyszliśmy po coś - Akimi warknął słysząc, że basior nazwał mnie czymś - I wrócimy z tym. - uśmiechnął się sarkastycznie

- Wtedy zostawicie moją watahę w spokoju? - spojrzałam na niego z góry

- Tak - jednak wiedziałam, że kłamie

- Wiem, że to nie jest prawdą. Jednak pamiętaj, że moja wataha jest dwa razy silniejsza od twojej - warknęłam

- Tak? To WY zabiliście watahę TWOJEJ matki - uśmiechnął się szyderczo, wiedząc, że łamie mi tym serce

- Daruj sobie. Wiem, że to wy, tak samo jak cała moja wataha. Jednak my nie jesteśmy tak głupi, żeby zemścić się za to. - powiedziałam, prawie płacząc - Owszem, był to czyn straszny, jednak my nie mamy serc z kamienia. - odwróciłam się w stronę mojej watahy - Czy według kogoś się mylę?

Nikt się nie odezwał. Jedyne co było słychać to bicie serc wilków. Odwróciłam się z powrotem w stronę Darvin'a, mówiąc cicho:

- Idziemy.

Uśmiechnął się zwycięsko.

Gdy odchodziłam, usłyszałam szloch moich córek, jak również warczenie Akimiego

<Akimi? Pozwolisz im, żeby mnie wzięli ze sobą?>